|
« เมื่อ: 02/27/20 เวลา 23:12:28 » |
 
|
#พ่อขอโทษ​
#แชร์ให้คนที่เรารักนะครับ
วันก่อนได้ฟังเรื่องเล่าเรื่องหนึ่งเป็นเรื่องของหมอสองคนสองวัยที่น่าสนใจท ีเดียวเรื่องมีอยู่ว่า
อาจารย์:นี่Youขอบคุณมากที่มาช่วยผ่าตัดนะ
ถ้าไม่ได้เราช่วยคงแย่ เคสนี้ยากทีเดียว
หมอหนุ่ม:ขอบคุณอาจารย์มากกว่าที่ให้โอกาสเรียนรู้ครับ
อาจารย์:เดี๋ยวกินข้าวด้วยกันก่อน เที่ยงแล้วมาๆผมเลี้ยงเอง
หมอหนุ่ม:ขอบคุณมากครับอาจารย์
ระหว่างที่กินข้าวอาจารย์ก็ชวนคุย
อาจารย์:เดี๋ยวเสร็จที่นี่ไปไหนต่อ
หมอหนุ่ม:กลับบ้านครับ นัดกับภรรยาและลูกไว้ครับ
อาจารย์:อืมดีแล้ว ดีดีกลับบ้านไปอยู่กับครอบครัว
หมอหนุ่ม:ครับ แล้วอาจารย์ล่ะครับ
อาจารย์:ผมคงแวะไปดูคนไข้ที่ผ่าตัดไว้หน่อย
ตัวคนเดียวไม่มีใครรออยู่ที่บ้านแล้ว
หมอหนุ่ม:ขอโทษครับอาจารย์แล้ว...
อาจารย์:ลูกสาวผมน่ะเหรอเป็นมะเร็งรังไข่เสียไปเเล้วล่ะที่youเคยเจอน่ะ ส่วนเมียก็รถชนเสียไปหลังจากนั้นไม่นาน
มันน่าเศร้านะที่เราเป็นถึงหมอมะเร็งนรีเวช
แต่ไม่มีโอกาสได้ช่วยลูกตัวเอง ได้ดูแลภรรยา
หมอหนุ่ม:ผมไม่ได้มาช่วยอาจารย์นาน เลยไม่รู้เรื่องเลย เสียใจด้วยนะครับอาจารย์
อาจารย์:ไม่เป็นไร แต่ผมอยากเล่าให้คุณฟังมากๆเลยนะถึงบทเรียนแสนแพงของผม
หมอหนุ่ม:ยินดีครับอาจารย์
อาจารย์:การทำความดีที่พวกเราทำอยู่ คุณต้องทำให้พอดีนะ อย่าหลงในความดี
ไม่เช่นนั้นชีวิตคุณอาจจะพังแบบผมได้
ผมเป็นหมอผ่าตัดทุ่มเทเวลาให้กับการรักษาคนไข้ออกจากบ้านแต่เช้าตรู่กลับบ้า นค่ำมืด ในใจคิดแต่มีคนไข้รอเราอยู่ เราต้องรีบ เราต้องช่วยคนให้เยอะที่สุด
ทำงานจนบางทีผมเองก็ลืมไปว่า
เราเองก็มีครอบครัว เราเป็นสามีและเป็นพ่อด้วย
มีคนรอเรากลับบ้านด้วยเช่นกัน
กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็วันที่เจ้าหนูป่วยวันนั้นเขาปวดท้องมาก
ส่วนผมติดประชุมอยู่ต่างประเทศเลยให้แม่เขาดูแล ซึ่งวันนั้นก็ต้องผ่าตัดเลยทันที
จริงๆเจ้าหนูบ่นปวดท้องอยู่บ่อยๆให้ผมฟังนะ
แต่ผมกลับละเลยไม่สนใจดูแลลูกตัวเอง
คิดไปเองว่าไม่น่ามีอะไร
วันนั้นผมก็รีบหาตั๋วเครื่องบินบินกลับมาทันที
กลับมาถึงเพื่อนผมคนที่ช่วยดูแลและผ่าตัดให้
ก็บอกว่าเจ้าหนูเป็นมะเร็งรังไข่ ตัวโรคกระจายไปเต็มท้องและส่วนอื่นๆแล้ว คงไม่น่าไหวและอยู่ได้ไม่นาน ผมนี่ชาไปทั้งตัวเลยตอนฟังเพื่อนผมพูด
ผมเองก็เพิ่งรับรู้ความรู้สึกนี้ตอนบอกอาการคนไข้
คำแรกที่ผมพูดกับลูกตอนเจอหน้าคือ พ่อขอโทษ
แล้วผมก็ร้องไห้ไม่หยุดเลยนะ
เจ้าหนูก็บอกผมว่าไม่เป็นไรค่ะพ่อ
นี่หนูผ่าตัดแล้วเดี๋ยวหนูก็หาย
นี่กลับดีซะอีกนะที่หนูป่วย
หนูได้เจอหน้าพ่อและกำลังใจของหนูมาอยู่นี่แล้ว
นี่เห็นไหมหนูไม่ปวดเลย หนูเดินคล่องแล้วนะ
เดี๋ยวเราไปเที่ยวกัน
เด็กๆหนูเองก็งงนะว่าพ่อไม่ค่อยว่างอยู่กับพวกเราเท่าไหร่
เพราะพ่อต้องรีบออกจากบ้านไปแต่เช้าตรู่กลับมาอีกทีก็ค่ำมืดเสมอ
แม่บอกหนูว่าพ่อต้องไปช่วยคน หากอยากจะเจอพ่อก็คงต้องตอนหนูป่วยนี่แหละ555
บางทีหนูก็บอกตัวเองนะว่าอยากป่วยหนักๆเลย
จะได้เจอพ่อนานๆ อยากให้พ่ออยู่ใกล้ๆบ้าง
ก็พ่อหนูเป็นหมอนี่นาเนอะ...กอดหนูหน่อยๆ
นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายของเจ้าหนูที่บอกผม
คุณเชื่อไหมว่าช่วงเวลาพักฟื้นหลังผ่าตัดของ
เจ้าหนูเนี่ยเป็นช่วงเวลาที่ทำให้ผมรู้สึกว่าเพิ่งได้ทำหน้าที่พ่อจริงๆเลยก ็ว่าได้นะ
ถึงมันจะช่างน้อยเสียเหลือเกินแต่มันก็ล้ำค่ามากๆเลยล่ะ
ได้นั่งคุย ได้นั่งอ่านหนังสือให้ฟัง ได้ป้อนข้าว
ได้ใช้เวลาร่วมกันแบบจริงๆจังๆแบบพ่อกับลูกสาว
คุณก็รู้นะผมไม่ค่อยมีเวลา คนไข้ผมเยอะมาก
ไหนจะประชุมวิชาการทั้งในและต่างประเทศ
ไหนจะงานบริหารอีก
ผมมานั่งคิดนะว่าทำไมถึงเกิดเรื่องราวแบบนี้กับชีวิตผม ผมทำอะไรผิด
จริงๆแล้ว ผมว่ามันคือ #ความสำคัญตัวเองผิด
หมอหนุ่ม:ไม่หรอกครับ อาจารย์จิตใจดี ช่วยดูแลคนไข้มากมายนะครับ
อาจารย์:จริง มันป็นความจริง หมอในประเทศเรามีมากมาย มีอาจารย์แพทย์เยอะแยะ
เอาแค่ในหน่วยผมก็มีมากพอที่จะดูแล
ถึงไม่มีผมคนไข้ก็ได้รับการรักษาอย่างดีแน่นอน
แต่ด้วยการสำคัญตัวเองผิดของผมนี่แหละคือปัญหา
คิดไปเองว่าต้องเป็นเราเท่านั้น
ผมหลงทางไปกับการสำคัญตัวเองผิด
จนชีวิตตัวเองและครอบครัวพังพินาศ
คุณเชื่อผมเถอะไม่ว่าการกระทำอะไรก็ตาม
หากมันเกินพอดี มันจะเสียสมดุลและส่งผลเสียได้เสมอ
เมื่อถึงเวลานั้น คำขอโทษก็ไม่ช่วยอะไร
หมอหนุ่ม:ขอบคุณครับอาจารย์ที่แนะนำครับ
#เก็บไว้เตือนใจ
Today is a gift ^^
|
|
| « แก้ไขครั้งสุดท้ายเมื่อ: 02/27/20 เวลา 23:14:23 by Dr._Slump » |
|
ส่งโดย: Dr._Slump
สถานะ: Newbie
จำนวนความเห็น: 1
| 
|
 1.47.100.* |
|
หัวข้อ 38121: พ่อขอโทษ​ (จำนวนคนอ่าน 1320 ครั้ง)
